O drapieżnych dinozaurach z Europy
Najbardziej kompletny szkielet europejskiego drapieżnika z końca mezozoiku opisano obecnie w PNAS. Nowe znalezisko pochodzi z Rumunii i obejmuje kości balaura bondoca - kończyny, biodra, kręgosłup, ogon, kości ramion, dłoni i żeber.
W końcu kredy na terenie obecnej Europy żyły krępe, drapieżne dinozaury o mocnych, tylnych nogach i potężnych szponach. Szczegóły budowy i prawdopodobny styl życia tych gadów opisano w najnowszym Proceedings of the National Academy of Sciences.
Paleontolodzy nareszcie mają mocne podstawy do tego, by spekulować na temat drapieżnych dinozaurów z Europy, żyjących w późnej kredzie. Z analiz rumuńskich szczątków dinozaura wynika, że zwierzęta te mogły być spokrewnione z dwunożnymi welociraptorami oraz opierzonymi dinozaurami z Chin, przy czym znacznie się od nich różniły pod względem budowy.
Pod koniec kredy podwyższony poziom mórz spowodował zalanie większości Europy, która stała się archipelagiem wysp (jedną z nich stanowiła Rumunia, będąca obecnie znakomitym stanowiskiem badań końca epoki dinozaurów). Z reguły zwierzęta zamieszkujące wyspy są mniejsze i bardziej prymitywne, niż fauna ze stałego lądu. Reguła ta sprawdzała się w przypadku europejskich gadów roślinożernych. Odkryte w osadach z końca kredy szczątki zauropodów wielkości krowy dowodzą karłowatości tych zwierząt, spokrewnionych z 27-metrowymi diplodokami czy brachiozaurami; odpowiednio małe były też europejskie dinozaury kaczodziobe.
Do tej pory niewiele było wiadomo na temat europejskich dinozaurów drapieżnych. Choć niekompletne szczątki jednego z nich naukowcy znają od ponad dekady, to jednak jego budowa jest tak dziwna, że nie wiadomo było, jak znalezisko interpretować.
Najbardziej kompletny szkielet europejskiego drapieżnika z końca mezozoiku opisano obecnie w PNAS. Nowe znalezisko pochodzi z Rumunii i obejmuje kości balaura bondoca (czyli „krępego smoka”) – kończyny, biodra, kręgosłup, ogon, kości ramion, dłoni i żeber.
Zdaniem odkrywcy szkieletu, geologa z Transylvanian Museum Society, Matyasa Vremira, balaur miał około dwóch metrów długości i był bardziej krępej budowy niż podobne do niego, dwunożne welociraptory. Mógł być jednym z największych drapieżników w swoim środowisku.
Czytaj artykuł w Proceedings of the National Academy of Sciences
